De Amerikaan Frank Abagnale jr. was een oplichter. Een verschrikkelijk goede oplichter. Een artiest, zoals Franks landgenoten het noemen: con artist. Zijn gevangenisstraf – hij werd uiteindelijk gepakt – werd zelfs verkort op voorwaarde dat hij de FBI hielp bij onderzoeken naar andere oplichters.

Wat hem zo’n goede oplichter maakte? Precies datgene waardoor een professional overkomt als een professional.

Zo kocht hij eens een beveiligingsuniform bij een feestwinkel. Het was hem namelijk opgevallen dat vliegtuigmaatschappijen en autoverhuurbedrijven op het vliegveld iedere dag hun geld dropten in een speciale beveiligde postbus. Gewoon, in een niet zo speciale weekendtas.

Frank trok zijn vermomming aan en plaatste een professioneel geformuleerde melding op de postbus: ‘Buiten dienst. Contanten in bewaring geven aan dienstdoende beveiligingsbeambte.’ Zelf nam hij plaats naast de postbus. Om vervolgens de zakken geld eenvoudigweg in de schoot geworpen te krijgen.

Het was bij lange na niet zijn eerste truc. Maar wel een van de opvallendste. Zelfs Frank was verbaasd dat het werkte. ‘Hoe kan een postbus nu buiten dienst zijn?’, zou hij later zeggen.

Ook vervalste Frank voor 2,5 miljoen dollar aan cheques. Om niet te veel op te vallen, wisselde hij ze in meer dan 25 landen in. Hoe?

Piloten vlogen destijds voor hun werk gratis mee in de cockpit. Niet alleen bij de eigen maatschappij, maar ook bij andere luchtvaartmaatschappijen. Met een valse naam, identiteitskaart en pilotenuniform kon Frank overal ter wereld zijn vervalste cheques incasseren.

Hij was toen pas zestien. Voordat hij op zijn eenentwintigste werd gepakt, was hij nog assistent aan een universiteit, kinderdokter in een ziekenhuis en advocaat bij het openbaar ministerie.

Voor geen van deze functies bezat Frank de benodigde kennis en vaardigheden. Dus hoe kreeg een snotneus van nog geen twintig het voor elkaar om zo veel mensen te bedotten? En zo lang?

Het antwoord is simpel: Frank gedroeg zich zoals het een professional betaamt. Hij leerde een medische encyclopedie van buiten en studeerde weken non-stop voor zijn advocatuurexamen. Hij droeg de juiste kleding en maakte de juiste grapjes.

Maar bovenal zorgde Frank ervoor dat zijn taalgebruik foutloos was en dat hij goed formuleerde. Een advocaat die bij wijze van spreken zijn eigen functienaam nog niet kan spellen, wekt immers al snel argwaan. Dan was hij veel eerder door de mand gevallen.

Wie professionaliteit wil uitstralen, doet daarom als Frank Abagnale jr. Op www.vandale.nl/taalzaken leest u hoe u deze 5 verschrikkelijke valkuilen kunt vermijden.