In China wordt gedemonstreerd tegen de coronalockdowns én tegen partijbaas en staatshoofd Xi, die als een dictator wordt beschouwd. Nou zijn demonstraties tegen de communistische partij en de partijbaas in China zwaar taboe. Demonstranten lopen met lege velletjes papier, enerzijds als symbool tegen de censuur, anderzijds om. niet expliciet te communiceren wat iedereen toch al weet, schrijft het Algemeen Dagblad vandaag:

Vanwege de censuur die op de sociale media onmiddellijk intrad ontstond er een bijzonder protest op straat waar Chinezen demonstratief met witte A4-tjes zwaaiden. Er hoefde ook geen tekst op, iedereen in China weet waar de boosheid over gaat. Inmiddels zijn de blanco velletjes een symbool van verzet geworden. Gesproken wordt al van de ‘A4-revolutie’ of van de ‘blanco vel-revolutie’.

Blancovelrevolutie – het is één woord, zonder koppeltekens – is een treffende naam voor een revolutie van een volk dat niets dan lege blaadjes in te brengen heeft. A4-revolutie is wat prozaïscher, maar in beide gevallen gaat het om nieuwe woorden. Het zijn betrekkelijk saaie woorden voor een heel spannende ontwikkeling, die zelfs geopolitiek gezien enorme veranderingen teweeg kan brengen. Eens kijken of er wat gaat veranderen in het surveillancekoninkrijk van Xi.

Definitie

blancovelrevolutie (de, -s) revolutie waarbij demonstranten met lege vellen papier rondlopen, als symbool van hun verzet tegen een overheid die op grote schaal mensen onderdrukt en daarbij ook nog censuur pleegt

Het bericht blancovelrevolutie verscheen eerst op Taalbank.

Iedereen kent het wel, je koopt een boek met de vaste intentie het meteen in het komend weekend te gaan lezen, maar er komt van alles tussen en het boek belandt na een paar weken op een stapel waar al meer van dit soort boeken liggen. Bart Funnekotter schrijft vandaag in NRC over dit fenomeen en de auteur plaatst er een foto bij van zijn ‘stapel van schaamte’, zoals hij die stapel ongelezen boeken noemt. Hij plaatste zijn schaamtestapel op Twitter en kreeg allerlei reacties. Zo blijkt er in het Japans een speciaal woord voor zo’n stapel nog altijd niet gelezen boeken te bestaan: tsundoku. (Persoonlijke bekentenis: de tsundoku van schrijver dezes is minstens twee meter hoog.)

Een twitteraarster reageerde op de oproep van de redacteur en schreef dat ze die ongelezen boeken haar lonkboeken noemde. Zo’n lonkstapel klinkt niet alleen veel positiever dan stapel van schaamte, maar suggereert ook een betere huiselijke sfeer.

Lonkboek, het is zo’n mooi woord dat het eigenlijk verdient een algemeentalig woord te worden.

Definitie

lonkboek (het, -en) boek dat je gekocht hebt maar aan het lezen waarvan je om een of andere reden maar niet toekomt, waardoor het boek elke keer bij het zien ervan het aangename verlangen blijft wekken om alsnog te worden gelezen

Het bericht lonkboek verscheen eerst op Taalbank.